Hava vit brúk fyri einari mentanarligari elitu, sum vísir vegin, tá tað kemur til list? Sum stöðugt arbeiðir seg undan tí, sum fjöldin fæst við, bæði tá tað kemur til tónleik, myndlist, bókmentir og aðrar listagreinir, og setir normarnar fyri ta góðu listina? Ella er vandi fyri, at hon arbeiðir seg út av eggini og gerst bert ein onnur stakmentan og missir sína ávirkan?

Í londum rundan um okkum spyrja tey, hví stöðan hjá hámentanini í samfelagnum er viknandi, og ikki minst hví tað tykist sum, at vit leggja so lítið í tað. Kortini birtast í kjakinum eisini hugtök sum “lesiskomm”, ið óbeinleiðis seta orð á, at at vit innast inni vita, at tað er munur á at lesa eina bók og aðra, at hoyra eitt slag av tónleiki og annan, ja, kanska eina sjangru og aðra. 

Hesi og onnur viðurskifti, ið so ella so kunnu teingjast at hugsanum um klassiska dannilsisidealið, fara vit at kjakast um í ársins mentanarkjak.